حسود

سی سال از خدا عمر گرفتم اما آرزو به دلم موند یکی به خاطر من ازم خیلی چیزا بگذره

یکی به خاطر من دعوا کنه

یکی از من دفاع کنه

یکی توی یه دعوایی چیزی طرفمو بگگیره

کلا هیچ وقت پشتیبان نداشتم

شاید باور نکنید اگر بگم گاهی به این دخترا که کنار خیابون وایمیسن و ماشین بوق میزنه براشون و اولل میشنونم حسودی میکنم

دلم میگیره

هیچ وقت خودمو زیبا نمیدونستم

وقتی هم این موردا رو میبینم تو دلم میگم آرام بشین سرجات قیافه ات همچینم خوشگل نیست که یکی بخواد برات سر و دست بشکونه

حتی این دو نفری هم که من زندگی و جوونیمو براشون گذاشتم این حسا رو بهم نمیدن

وقتی بحث مسخره کردن باشه این دو نفر زودتر از بقیه شروع میکنن

احساس میکنم هیچ وقت این حس ها در من ارضا نمیشن

هیچ کس دوستم نداره

این چیزیه که اکثر مواقع توی ذهنم طنین انداز میشه